Είναι από τις λίγες φορές που γράφω εν θερμώ, που προτιμώ να τα πω όλα ενώ το μυαλό και η καρδιά μου βράζουν. Αυτές τις μέρες οι ειδήσεις για παρενοχλήσεις γυναικών στον δρόμο, στο σπίτι, στα μέσα μεταφοράς είναι από τα πιο φλέγοντα θέματα.
Για όσους νομίζουν πως όλα αυτά είναι υπερβολές θα τους συνιστούσα να αλλάξουν πλευρό γιατί ζουν σε κάποιο όνειρο και από την άλλη πλευρά θα δουν τον πραγματικό εφιάλτη.
Ως γυναίκα ας μου επιτραπεί να επικεντρωθώ στον φόβο των γυναικών, όχι γιατί θεωρώ πως οι άντρες ζουν σε μια ασφαλή κοινωνία. Αλλά δεν έχω δει ποτέ straight άντρα να κυκλοφορεί στις 12 το βράδυ με τα κλειδιά σαν προέκταση της γροθιάς του γιατί κάποιος τον ενοχλεί και του ψιθυρίζει βρομόλογα. Επίσης πριν πω οτιδήποτε άλλο να διευκρινίσω πως δεν είναι όλοι οι άντρες έτσι, εννοείται πως οι περισσότεροι άντρες αγαπούν, συμπαραστέκονται και σέβονται τις γυναίκες. Απλά εγώ θα ασχοληθώ με την σκοτεινή πλευρά της καθημερινότητας της γυναίκας, που πραγματικά είναι τόσο συχνή.
Ως γυναίκα θα ήθελα να περπατήσεις στα τακούνια μου κάπου στις 3 το βράδυ όταν γυρνάω από κάποια έξοδο μόνη μου. Αν δεν νιώσεις τα μάτια κάποιου πάνω σου, αν δεν αισθανθείς φόβο και δεν σηκώσεις το τηλέφωνο τάχα πως μιλάς, αν δεν έχεις τα κλειδιά σου στο χέρι για να μην καθυστερήσεις στην εξώπορτα. Τότε μπράβο ήταν η τυχερή σου μέρα, αλλά οι γονείς σου θα σου πουν πως ήταν λάθος, έπρεπε να γύρναγες με κάποιον έμπιστο φίλο και πως εξέθεσες τον εαυτό σου σε κίνδυνο.
Ως γυναίκα φόρεσε την φόρμα μου και απλά περπάτα έξω, σίγουρα θα πρόσεξες κάποια βλέμματα που σε έκαναν να νιώθεις άβολα. Μπαίνετε για καφέ με τους φίλους σου και αποφασίζεις να πας μόνη στην τουαλέτα. Πολύ πιθανό κάποιος να σε κοιτάξει και να σου κλείσει το μάτι λίγο πονηρά. Τώρα μπαίνεις στο λεωφορείο, πρέπει να κάτσεις όρθια και ξαφνικά κάτι νιώθεις πίσω σου. Ένα χέρι; Ένα ρούχο; Κάτι άλλο; Κάτι σε ενοχλεί πάντως, κάτι δεν είναι σωστό, αλλά δεν μιλάς. Ίσως να είσαι τυχερή και να φύγει μόνος τους ή σπάνια κάποιος άλλος να σε υπερασπιστεί. Τέλος πάντων, λες δεν πειράζει παίρνεις μια βαθιά ανάσα και σκέφτεσαι πως το βράδυ θα γυρίσεις με ταξί από τη δουλειά.
Στην δουλειά μπορεί να υπάρχει αυτός ο γλοιώδης προϊστάμενος που τυχαία σε χαϊδεύει στην πλάτη, που τυχαία όπως σε φιλάει στο μάγουλο του ξεφεύγει λίγο πιο κοντά στο στόμα κι αν καμιά φορά ρε παιδί μου σου έπιασε και το μπούτι, ε θα ήταν πάνω στην ταχύτητα των κινήσεων. Είπαμε εσύ δεν μιλάς, πρέπει να κρατήσεις την δουλειά, ποιον θα πιστέψουν; Δεν πειράζει άλλωστε τελείωσε η βάρδια και θα πας επιτέλους σπίτι.
Παίρνεις ταξί, ο ταξιτζής αρχίζει να σου λέει αισχρά κομπλιμέντα. Ξέχασες να στείλεις τις πινακίδες σε κάποια φίλη ή φίλο ρε γαμώτο. Νιώθεις πως η διαδρομή δεν είναι η σωστή, σκέφτεσαι να του υπενθυμίσεις την οδό. Τότε σταματά σε ένα σκοτεινό στενό και κλειδώνει τις πόρτες... Θέλετε να συνεχίσω την ιστορία;
Κάτι παρόμοιο ζουν κάθε μέρα πολλές γυναίκες, όσο εσύ λες πως έφταιγε η κοντή της μπλούζα, το σορτς, ο αέρας της και όποια άλλη απερισκεψία σου έρθει στο κεφάλι.
Αυτά συμβαίνουν σε μια κοινωνία που μαθαίνει τις κόρες της να προσέχουν και όχι τους γιους της να σέβονται....
Υ.Γ. Βασικά ας μεγαλώσουμε επιτέλους τα παιδιά μας με την αξία του σεβασμού και της ελευθερίας κι ας πάψουμε να τα κλειδώνουμε σε εσφαλμένες προκαταλήψεις και απάνθρωπες δικαιολογίες
Comments