Ξύπνησα σε ένα απροσδιόριστο σύμπαν, σε έναν κόσμο φοβισμένο και μια χώρα κοινωνικά αντικοινωνική. Τα μάτια μου θολά πρωτοαντίκρισαν έναν μεσήλικα γιατρό και ένιωσα τα κλάμματα της μητέρας μου.
Ύστερα περπάτησα και μέσα από άναρθες κραυγές πρωτοείπα την λέξη "μπαμπάς", μετά από σκληρή προπόνηση του πατέρα. Πανηγυρισμοί και χαμόγελα, οι ήχοι που έβγαζα είχαν όλο και πιο πολύ νόημα και σταμάτησα επιτέλους να τρώω τα μούτρα μου (σταμάτησα;). Παιδική ηλικιά σε σχολεία που προσπαθούσαν να μου μάθουν τα βασικά για να πορευτώ, όπως την αλφαβήτα και τα συννηρημένα, την προπαίδεια και την δωρική αποικιοκρατεία. Μια προεφηβεία κάπως απότομη με νεύρα και απομόνωση κι αργότερα η πασίγνωστα άγνωστη εφηβεία. Μια πειραματική περίοδο ορμονικών εκρήξεων... Ναι μεν σχετικά ήρεμη για μένα, αλλά σίγουρα ακόμη και σήμερα απόλυτα χαοτική. Μια απώλεια που μου στοίχησε μεσολάβησε.
Ενηλικιώθηκα, πρέπει να μεγαλώσω. Πανεπιστήμιο και υποχρεώσεις, μια σκληρή μεταεφηβεία και προενηλικίωση. Μια αλυσωδεμένη ελευθερία και τα λόγια μου πλεον φοβάμαι όταν έχουν νόημα. Γιατί αυτό σημαίνει πως έχασα την αίγλη της ανεμελιάς και της παιδικής αθωότητας.
Δεν ξέρω που θα με βρεις σε δυο χρόνια από τώρα. Ξέρω ,όμως, πως στην άκρη του μυαλού μου πάντα θα υπάρχει αυτό το ξανθό, χαρούμενο και δραστήριο κοριτσάκι. Εκείνο το αγοροκόριτσο που γύρναγε με πληγές στα γόνατα και λερωμένα μπλουζάκια μεγάλων ονομάτων του ποδοσφαίρου. Όπως και θα προσπαθήσω να μην ξεχάσω εκείνο το φιλόδοξο κορίτσι που μπήκε πρώτη φορά στην σχολή της και αισθάνθηκε το μέλλον να της ανήκει.
Μέλλον μου ανήκεις κι ας το ξεχνάω κάτι ενήλικες Δευτέρες.
Υ.Γ. Δεν ξέρω πως έφτασα εδώ, ξέρω πως το προσπάθησα πολύ και γι αυτό συνεχίζω...
Comments