Όποτε νιώθω το άγχος να με πνίγει, την ενηλικίωση να με δικάζει, την ρουτίνα να με βαλτώνει και τους ανθρώπους να με απογοητεύουν φοβάμαι να μην κλειστώ στον εαυτό μου, πάλι. Γι' αυτό έχω δημιουργήσει μια ανάμνηση με μια σειρά από όμορφες στιγμές. Στιγμές με το ίδιο χρώμα, τον ίδιο χώρο, τους ίδιους ανθρώπους και την ίδια μυρωδιά.
Το μυαλό μου, λοιπόν, έχει δημιουργήσει ένα καταφύγιο με όλα αυτά τα καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Κυρίως εκείνες τις μεσημεριανές ώρες με τα ξαδέρφια μου που οι παππούδες μας ζήταγαν λίγες ώρες ησυχίας για να ξεκουραστούν. Εμείς, τότε, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί έπρεπε να κοιμάσαι το μεσημέρι. Ο μεσημεριανός ύπνος αποτελούσε αγγαρεία για μας.
Κάπου στο δημοτικό ήταν που συνήθως εκείνα τα μεσημέρια η φλυαρία μας χτύπαγε ταβάνι, μόνο τσάμικο δεν χορεύαμε στις 4 το καταμεσήμερο με 40 βαθμούς έξω. Ακούγαμε την γιαγιά να αρχίζει τα ¨Σςςςς¨ και κρατάγαμε τις μύτες μας χασκογελώντας. Οι καημένοι οι παππούδες μας το έπαιρναν απόφαση κι έβγαιναν χαμογελαστοί κι αν καμιά φορά γκρίνιαζε ένας από τους δύο, τότε ο άλλος έλεγε " Παιδιά είναι, άστα...". Άντε να μαζευτούμε εμείς μετά.
Κάπου στο γυμνάσιο, ηρεμίσαμε λίγο. Μπήκαν στην ζωή μας τα βιντεοπαιχνίδια και τα μεσημέρια τα αφιερώναμε εκεί. Βέβαια άμα κάποιος έχανε στο "Fifa" το δωμάτιο γινόταν αρένα και τότε αυτά τα ¨Σςςςςς¨ ήταν πιο δυνατά κι εμείς σκάγαμε στα γέλια, που τσακωνόμασταν για ανούσια πράγματα. Ήρωες οι παππούδες μας, να θες να ησυχάσεις και να μην μπορείς.
Εκείνα τα χρόνια ένιωθα τόσο ξέγνοιαστη... Τα καλοκαίρια μου είχαν πρωινό μπάνιο με τα ξαδέρφια, μεσημέρι με πατάτα τηγανιτή της γιαγιάς (στο γκάζι), απογευματινό καρπουζάκι στην βεράντα κάτω από την μουριά με τον παππού και ως το βράδυ παιχνίδι και γέλιο. Πως να μην κρατώ αυτές τις στιγμές σαν φυλακτό; Πως να μην νιώθω τυχερή και ευγνώμων;
Για μένα πάντα το καλοκαίρι έχει αυτή την όμορφη νοσταλγία μέσα του, πλέον τα καλοκαίρια μας ενηλικιώθηκαν και κάποιοι άνθρωποι που αγαπάς τόσο ¨έφυγαν¨...
Υ.Γ. Να περνάτε χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάτε, δεν ξέρεις πότε θα είναι η τελευταία φορά που θα φας καρπούζι στην βεράντα μαζί τους...
Αφιερωμένο στον Κ.
Comments