Οι νέες καταστάσεις διαταράζουν μια ολόκληρη κοινωνία, την ανθρωπότητα. Χαμόγελα και φιλιά κάτω από μάσκες, γέλια μέσα από οθόνες, μοναξιά στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ονειρεύτηκα έναν κόσμο δεδομένο όπως πριν...
Ονειρεύτηκα μια βόλτα με τους φίλους, εκείνους που έδιωξα μέσα στην ζάλη του μυαλού μου.
Ονειρεύτηκα εκείνο το ταξίδι που σου είχα τάξει πως θα πάμε μαζί.
Ονειρεύτηκα εκείνες τις στιγμές στα πολυσύχναστα στέκια που γκρίνιαζα για τον συνωστισμό.
Ονειρεύτηκα εκείνη την παιδεία με τα στραβά της και τα κόμπλεξ της.
Ονειρεύτηκα όλα μου τα όνειρα που μια πανδημία πάγωσε και μια ανασφάλεια συνέθλιψε.
Ονειρεύτηκα και αγνόησα το ξυπνητήρι που με μανία κουδούνιζε πάνω στο κομοδίνο.
Για λίγο ήθελα να σταματήσω τον χρόνο αφού τόσο καιρό τρέχει εν ρύμη μου και απλά με μεγαλώνει.
Ξύπνησα με ένα κεφάλι γεμάτο με άδειες στιγμές κι ένιωσα την αυλαία να πέφτει, ξέρω δεν είμαι μόνη ούτε η μόνη. Ωστόσο μια μοναχικότητα και μια θλίψη με τριγυρνά " Η αυλαία πέφτει" μουρμουρίζει μια γνώριμη φωνή στο μυαλό μου και τότε ένας στίχος ακούγεται από μακριά ,"Ίσως να μη γεράσουμε" λέει ο Anser. Έχει δίκιο αναλωνόμαστε σε τόσες τοξικές σκέψεις και εν τέλη κανείς δεν μας εγγυάται πως θα γεράσουμε. Μάλλον η αυλαία πρέπει να πέσει γιατί πως αλλιώς θα ξεκινήσω την επόμενη μου παράσταση.
Υ.Γ. Να γελάτε δυνατά, να αγαπάτε ισχυρά, να κλαίτε βιαστικά, να ονειρεύεστε καθημερινά, να συγχωρείτε και να μετανοείτε ειλικρινά... Η αυλαία πέφτει!
Comentarios