Έξω βρέχει και το τζάμι μου έχει γεμίσει με χιλιάδες στάλες που μανιασμένα χτυπούν. Έτσι είναι και οι σκέψεις μου τώρα, σαν τις στάλες. Μανιασμένες, πολλές κι έτοιμες να σπάσουν.
Ειδικά αυτές τις μέρες που μια μαυρίλα σκεπάζει τα περισσότερα. Πολλά τα κακά νέα που μαζεύτηκαν. Έχουμε μια πανδημία που τσαλαπατά τις ζωές μας και χιλιάδες κοινωνικά στερεότυπα που τις αφαιρούν.
" Γυφτάκι ήταν, σιγά" θα σκέφτηκαν πολλοί, " Παρατημένο θα το είχαν" σκέφτηκαν οι ίδιοι.
" Μαμά πονάω, κύριε βοήθεια...Φοβάμαι! Δείτε με, δεν αναπνέω. Καλέ κύριε βοήθεια, κρυώνω... Μην με κλωτσάτε, είναι αργά... Ευτυχώς, δεν πονάω τώρα" , " Αντίο ψεύτη κόσμε", αυτά ίσως ψέλλισε όταν όλοι έβλεπαν να αργοπεθαίνει, αλλά κανείς δεν μίλησε. Γιατί έτσι έχουν μάθει γιατί όπως θα είπαν " Αυτή η ράτσα δεν είναι άνθρωποι".
Σας έχω νέα... Εσείς που ξεχωρίζετε τους ανθρώπους δεν είστε άνθρωποι. Ούτε ζώα είστε γιατί τα ζώα έχουν την στοιχειώδη ενσυναίσθηση. Κάτι που σας λείπει. Είστε απλά ο βόθρος μιας σαθρής κοινωνίας που σας μεγάλωσε με ¨πρέπει¨, προκαταλήψεις και μίσος. Που μάθατε πως η γυναίκα κρατάει το σπίτι κι αν αυτό διαλυθεί είναι δική της ευθύνη.
" Τον είχε κάνει τάρανδο", " Όλο γύρναγε, ποιος ξέρει που;" κι ας ήταν αυτός ανάξιος να την κρατήσει δίπλα του. Κι αν την χτυπούσε; " Ε άνδρας είναι θα του ξεφύγει και καμία", " Μην μιλάς, αυτός σε ζει. Έχεις γλώσσα και μιλάς;", " Έλα μωρέ σιγά, τι έπαθες;", " Ε κάτι θα του έκανες κι εσύ". Ο κόσμος εθελοτυφλεί, η γειτονιά κουτσομπολεύει και μια μέρα...
"Δεν το περιμέναμε να την σφάξει", " Την αγαπούσε", " Ε κάτι είχε πάρει το αυτί μας, αλλά που να φανταστούμε;"
Που να φανταστείτε πως η αδράνεια σας κόστισε τόσες ζωές; Που να φανταστείτε πως μεγαλώνετε φονιάδες και θύματα; Που να φανταστείτε πως η ηθική σας μπάζει από παντού; Θα το λέω συνέχεια: Γονείς να μαθαίνετε στα παιδιά σας να αγαπούν τους ανθρώπους, αγόρια να αγκαλιάζετε και να σέβεστε τα κορίτσια σας, κοπελάρες μου είστε πιο άξιες απ' όσο νομίζετε.
Υ.Γ. Στην μνήμη των θυμάτων μιας διαστροφικής κοινωνίας!
Comments