Το κεφάλι μου βαρύ καθώς ξυπνάω, σαστίζω... Παντού γύρω τοίχοι και σκοτάδι. Μια εκκωφαντική ησυχία που μου μουδιάζει τ' αυτιά. Λογικό ποιος ν' αντέξει;
Ξαφνικά την σιωπή διαλύει ένα γρύλισμα, οι τοίχοι τρέμουν. Με πλησίασε, ο ήχος με πλησίασε, φοβάμαι...
Ο Μινώταυρος απέναντι μου, πλέον, με κοίταζε κατάματα. Έτοιμος να με κατασπαράξει. Ο λαβύρινθος μου ήταν το σπίτι του, μια λάθος κίνηση και θα με κομμάτιαζε. Χαμένη σε αυτή την τρύπα, κάποιες φορές αποδεχόμουν την ήττα μου κι άλλες έψαχνα την έξοδο.
Τότε θυμήθηκα την συμβουλή σου, ακολούθησα την κλωστή που μου είχες δώσει λίγο πριν μπω εκεί. Κάπου άκουσα και την φωνή σου, έτσι σαν άλλος Θησέας ακολούθησα τα λόγια σου Αριάδνη μου.
Τον σκότωσα ή μάλλον τον κοίμισα και βγήκα από τον λαβύρινθο. Εκεί με περίμενες εσύ για να μου κόψεις την κλωστή, να ξεχάσω την επιστροφή...
Υ.Γ. Όταν νιώσεις την ανάσα του τέρατος στον σβέρκο σου ψάξε για τον δικό σου μίτο, την δική σου Αριάδνη!
Comments