Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, συχνά κλείνομαι στον εαυτό μου και σκέφτομαι. Είναι σαν μια περίεργη ανάγκη να κλειστώ σε ένα δωμάτιο ενοχών και πληγών. Δεν μου κάνει καλό πολλές φορές γιατί μου παίρνει καιρό να ξεκλειδώσω την πόρτα του δωματίου. Έτσι ,συχνά, πέφτω σε μια λούπα μοναχικότητας, που άθελα μου επιλέγω.
Όμως, πλέον, έχω βρει το φάρμακο... Μια βόλτα. Προσοχή! Όχι μια οποιαδήποτε βόλτα, άλλα μια βόλτα μαζί σου. Έχω πιάσει τον εαυτό μου σε στιγμές που πλέω προς το μαύρο σκοτάδι να χαμογελώ και να αλλάζω πορεία. Είναι οι φορές που μου στέλνεις μήνυμα, που με παίρνεις τηλέφωνο. Κι ακόμα πιο έντονα όταν βρίσκομαι μαζί σου και κάνουμε τον γνωστό μας περίπατο. Δεν μας νοιάζει ο προορισμός, μας φτάνει που είμαστε οι δυο μας.
Καφές στο χέρι και η γαλήνη ξεκινά. Δεν έχει σημασία το τι θα πούμε... Θα γελάσουμε, θα μιλήσουμε σοβαρά, θα μείνουμε για λίγο σιωπηλοί, θα κρατιόμαστε χέρι- χέρι, θα ανακαλούμε κοινές μας στιγμές, θα μιλάμε για τα όνειρά μας, για τους προβληματισμούς μας, θα χανόμαστε για λίγο στις σκέψεις μας. Δεν έχει τόσο σημασία το τι θα κάνουμε...
Σημασία έχει ότι για εκείνη την στιγμή είμαστε μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο και η ώρα περνά. Τόσο εκνευριστικά γρήγορα και αβίαστα. Επίτηδες το κάνει; Ύστερα φτάνει στο τέλος η βόλτα και απορώ με μένα. Ύστερα από αυτή την βόλτα είμαι λίγο πιο ευτυχισμένη. Αυτό δεν έχει σημασία, τελικά;
Υ.Γ. Να επιλέγετε έναν άνθρωπο που στις δύσκολες μέρες σας τραβά από το χέρι για να βγείτε μια βόλτα μαζί...
Comments