Από παιδί θυμάμαι ότι σιχαινόμουν τις Κυριακές. Είχαν μια μελαγχολία, ένιωθα την Δευτέρα στον σβέρκο μου να ψιθυρίζει όσες υποχρεώσεις είχα μέσα στην εβδομάδα. Όλοι ζούσαν για μια Κυριακή, αλλά αυτή έφευγε σαν τρεχούμενο ρυάκι.
Ύστερα γνώρισα εσένα, από τις πρώτες μέρες που μιλούσαμε σου είχα πει πόσο σιχαίνομαι τις Κυριακές. Από τότε, σα να το έβαλες πείσμα, βάλθηκες να μου αλλάξεις γνώμη. Έκανες τα πάντα για να χρωματίσεις τις μέρες μου και κυρίως αυτές τις αφόρητες Κυριακές. Βόλτες, μικρές αποδράσεις, γέλια, πειράγματα κι αυτά τα μαγευτικά πρωινά αγκαλιά στο κρεβάτι μας. Αυτά τα πρωινά που το φως ίσα που έμπαινε από τα μισάνοιχτα παράθυρα κι εμείς τυλιγμένοι ο ένας με τον άλλον δεν δίναμε σημασία στον χρόνο.
Πλέον, το παραδέχομαι, δηλώνω ερωτευμένη με τις Κυριακές γιατί μέσα από αυτές σ΄ αγάπησα λίγο παραπάνω…
Υ.Γ. Η Κυριακή δεν είναι μια απλή μέρα, είναι ο άνθρωπος σου.
Comments