Εξομολόγηση #1

Για εμάς όλα ξεκίνησαν τυχαία, με ένα βλέμμα μέσα στο πλήθος. Που να ξέραμε τότε τι θα ακολουθούσε, τι θα δημιουργούσαμε, τι θα καταστρέφαμε. Αμέτρητα γέλια, πολλά δάκρυα, χιλιάδες χιλιόμετρα, παραμυθένια τοπία, μουσικές και στιγμές μοναδικές. Σε ερωτεύτηκα, σε ερωτεύτηκα περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν, περισσότερο απ' όσο άντεξες, περισσότερο απ' όσο άντεξαν οι γύρω μας. Κι αν με ρωτήσεις τι ερωτεύτηκα πιο πολύ σε εσένα ,η απάντηση δε θα είναι το καλλίγραμμο σώμα σου ή το αιχμηρό μυαλό σου, όπως πολλοί θα φαντάζονταν. Η απάντηση είναι η ασφάλεια που ένιωθα όταν μύριζα την γνώριμη αυτή μυρωδιά του κορμιού σου. Τι κι αν ποτέ δεν έμαθα αν αυτός ο έρωτας ήταν αμοιβαίος; Έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου χωρίς να περιμένω να μου επιστραφούν λόγια και πράξεις. Έμαθα ,ξέρεις, να ζω με τα λίγα σου. Έμαθα τα λίγα σου να είναι τα πάντα μου. Πάλεψα, έπεσα, σηκώθηκα, και ξανά έπεσα. Αυτό έγινε φαύλος κύκλος και πολύ σύντομα έγινε συνήθεια, μέχρι που ξύπνησα μια μέρα συνειδητοποιώντας πως έχω χάσει το χαμόγελο μου. Έχασα εσένα, έχασα και το χαμόγελο μου. Μου αρκούσε να σε βλέπω να χαμογελάς." Έχεις το πιο μεταδοτικό χαμόγελο" σου έλεγα, έφυγες όμως και το πήρες μαζί σου. Συνήθιζες ανά καιρούς να γυρνάς και να μου επιστρέφεις ξανά όλα τα χαμόγελα που μου στέρησες. Έμαθα να ζω για αυτές τις επιστροφές... Ίσως αυτή τη φορά δεν πρέπει να μου τα επιστρέψεις. Θα καταφέρω μόνη μου να δημιουργήσω το χαμόγελο μου αυτή τη φορά. Είμαι πιο δυνατή από όσο πιστεύω και βοήθησε με να το αποδείξω.